Między VIII a III w. p.n.e w czterech regionach świata narodziły się systemy religijne i filozoficzne.
W Chinach konfucjanizm i taoizm, w Indiach buddyzm, hinduizm, dżinizm, zoroastrianizm w Persji, monoteizm w Judei i racjonalizm w Grecji.
Łączyła ich świadomość cierpienia, troska o indywidualną moralność, propagowanie altruizmu i obietnica duchowej transcendencji. Ten kluczowy dla rozwoju ludzkości czas Karl Jaspers nazwał Epoką Osiową.
Regiony przechodziły wstrząsy polityczne, społeczne i ekonomiczne. Porzucano plemienne myślenie, upadały dawne hierarchie, rozwijał się handel. Co było przyczyną rewolucji? – Epoka osiowa pojawiła się w momencie, gdy postępy w rolnictwie dostarczyły dodatkowej dawki energii. Ponad 20 tys. kalorii dziennie na osobę w postaci żywności, karmy, paliwa i surowców naturalnych – pisze Steven Pinker w książce Oświecenie teraz.
Budowano większe miasta, rozwijała się warstwa uczonych, kapłanów, zamiast walki o doraźne przetrwanie zaczęto planować długofalowo.
[999 znaków]
19.03.2020
Źródło:
Karen Armstrong, Krótka historia mitu, ZNAK, 2005
Steven Pinker, Nowe Oświecenie, ZNAK, 2018
Foto: Ant Rozetsky / Unsplash